การเล่นพัฒนาสติปัญญาและการเรียนรู้ Piaget (1951) กล่าวว่าการเล่นมีความสัมพันกับพัฒนาการทางสติปัญญา เด็กสามารถพัฒนาสติปัญญาไปสู่ขั้นที่สูงกว่าผ่านการเล่น ต่อมา Vygotsky (1978) รวมเน้นย้ำถึงความสำคัญของการเล่นว่าเป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาการเรียนรู้ ช่วยเพิ่มความสามารถด้านความคิดของเด็กและนำไปสู่การพัฒนา เด็กเกิดมาด้วยความอยากเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา และเด็กเรียนรู้ได้ดีที่สุดผ่านการเล่น เวลาที่เด็กเล่น เด็กต้องใช้ความคิด เด็กต้องแก้ปัญหา ทักษะการแก้ปัญหาอย่างมีประสิทธิภาพถือเป็นทักษะที่สนับสนุนพัฒนาการทางสติปัญญา มีหลักฐานชี้ให้เห็นถึงความเชื่อมโยงระหว่างการเล่นกับการแก้ปัญหาอย่างชัดเจน เด็กที่เล่นเยอะสามารถแก้ปัญหาได้ดีกว่า (Vandenberg, 1980) ยิ่งถ้าเด็กถูกท้าทายให้แก้ปัญหาและตัดสินใจอย่างต่อเนื่อง เด็กก็จะพัฒนาทักษะการแก้ไขปัญหาได้ดียิ่งขึ้น และเนื่องจากเด็กชอบเล่น การเล่นจึงเป็นวิธีการสร้างสมาธิจดจ่อและการมุ่งความสนใจในสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้กับเด็ก เมื่อเด็กสามารถมีสมาธิจดจ่อและมุ่งความสนใจได้ เด็กก็สามารถเรียนรู้สิ่งต่างๆได้มากขึ้น นอกจากนั้นการเล่นยังเป็นเครื่องมือที่ดีในการนำเสนอทักษะคณิตศาสตร์ ภาษา วิทยาศาสตร์ และทักษะทางวิชาการอื่นๆ เป็นสะพานเชื่อมระหว่างเด็กและความรู้ความเข้าใจ ทำให้เด็กรักการเรียนรู้ ซึ่งเป็นหัวใจสำคัญในการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพตลอดชีวิต

ด้วยประโยชน์ของการเล่นครอบคลุมพัฒนาการและการเรียนรู้ของเด็กครบทุกด้าน การเล่นจึงเป็นองค์ประกอบสำคัญของหลักสูตรการศึกษาปฐมวัย การเล่นเป็นวิธีการเรียนรู้ที่เหมาะสมที่สุดตามธรรมชาติ ส่งเสริมความอยากรู้อยากเห็นและความรักในการเรียนรู้ เด็กพัฒนาทักษะได้มากมาย ทั้งร่างกาย อารมณ์ สังคม และสติปัญญา เด็กที่มีประสบการณ์การเล่นในวัยเด็กมากพอจะมีพัฒนาการที่ดีในทุกด้าน เป็นรากฐานที่มั่นคงสำหรับการเรียนรู้ในระดับชั้นประถมศึกษาต่อไป